divendres, 25 de gener del 2013

MOMENTS...

Me marea tanta angustia,
no es mi fuerza la que amaina,
es tu barco que no sabe zarpar.
En otro tiempo construiría catapultas de hierro
para ayudarte, si quisieras,
a destruir tu fortaleza con el tiempo.
Mañana, haría una casita de madera y miel,
para compartirla, si quisieras,
y salir a pasear.
Ayer, habría escalado momentos vacíos,
para acercarme a un futuro,
si quisieras, sin secretos ni agonías.
Pero hoy, más ayer que mañana,
me mareo hasta vomitar.
La culpabilidad que provocas
me absorbe tantas alegrías,
tantos futuros, tantas ganas.
Las culpas se las regalo a otros,
las razones son simples y maleducadas.
Tú tienes más etapas que una vida entera,
más miedos que un niño a oscuras,
más placas de mármol que un David.
Y yo no soy ciclista, ni luz ni artista.
Llámame cobarde, infantil e inmadura
pero me planto aquí.

Aquest és el poema que em surt tot venint de fer la prova de validació de literatura catalana del S. XX. El cert és que tendeixo a esriure a brots, i això és tant bo com dolent. Per una banda, en poesia, crec que ha de ser així, però en narració peco de poca estructura jajajaja.
Volia compartir-lo... fa molt que no escric i he pecat contra mi mateixa al no fer-ho. Prometo posar-m'hi aviat, un cop hagi posat ordre al meu dia a dia...
Fins aviat,

QUE DÉU US BENEEIXI!!

Cap comentari:

Publica un comentari a l'entrada